საზღვრისპირა სოფლის ცხოვრება

მარნეულის მუნიციპალიტეტში, სოფელ სადახლოსთან საქართველო-სომხეთის ერთ-ერთი საზღვარი გადის. აქ ორ ქვეყანას მდინარე დებედა ყოფს.

დებედას მარჯვენა სანიპიროზე ნაძვნარია. ერთი სიმაღლის ნაძვები მათ პირდაპირ მთაზე გაშენებულ სოფელს უყურებს. ნაძვნარი სომხეთის ტერიტორიაა, ხოლო სოფელი რომელიც მდინარის მეორე მხარესაა საქართველოსი. მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელი თაზაქენდი არის აქ ბოლო სოფელი, რომლითაც საქართველოს საზღვარი მთავრდება.

მთაზე გაშებნებულ საზღვრისპირა სოფელში 100 ოჯახი ცხოვრობს. გარემო მთიანია. რჩება შთაბეჭდილება, რომ სოფლის ყველა სახლი თითო გორაზე დგას. სოფლის გზაც უსწორმასწოროა – აღმართებისა და დაღმართებისაგნ შედგება. თაზაქენდს დაახლოებით 35 კილომეტრი აშორებს მარნეულისგან.

სოფელში მდინარის ხმაური ისმის. დებედა გაზაფხულის სეზონზე უხვწყლიანია. ,, აქ კარგი თევზი იცის. ხშირად, ვთევზაობთ. რა ვქნათ სამსახური არავის აქვს და ხან რითი ვირჩენთ თავს და ხან რითი.

საზღვრის სიახლოვე ჩვენთვის არავითარი სარგებლის მომტანი არ არის. სომხეთში არ გადავდივართ. ვფიქრობთ, რომ ჩვენთვის მანდ გადასვლა სარისკოცაა” – ამბობენ თაზაქენდის ,,ცენტრში” მდგარი ადგილობრივები. მათ უკვირთ, რატომ გაგვიჩნდა კითხვა საზღვრის გადაკვეთასთან დაკავშირებით.

,, ჩვენ სომხეთში ვაჭრობისთვის და სხვა საქმიანობისთვის არ შევალთ. ამაზე აქ არავინ ფიქრობს. ჩვენი საზრუნავი მიწაა, რომელიც სოფლის მოსახლეობას არ გვყოფნის. ერთ კაცს აქვს მიწის დიდი ნაკვეთი გაფორმებული და დანარჩენები შორიდან შევყურებთ მას. მთავრობა ვერაფერს გვშველის, რადგან მიწა მასზეა გაფორმებული. ამის გარდა გვაქვს გაზის პრობლემაც, თუმცა უმუშევრობა მაინც ყველაზე მეტად გვაწუხებს.

სხვა მხრივ, თვითონაც ხედავთ მშვიდი სოფელია, კარგი და თბილი ხალხი ცხოვრობს. სკოლაც გვაქვს. სხვათაშორის ახალი მასწავლებელი გვყავს ქართულის” – საუბარში სხვა ადგილობრივებიც ერთვებიან.

ახალი მასწავლებლის შესახებ, ჩვენ ინფორმირებული ვართ. თითქმის ყველა სკოლის ასაკის თაზაქენდელი, რომელიც შეგვხვდა მეტ-ნაკლებად საუბრობს ქართულად. და კიდევ ერთი, როცა ჩვენი კითხვა ქართული ენის ცოდნას ეხება, ადგილობრივი ბავშვები ერთი და იგივე ქართულ ლექსს ყვებიან. ორ სტროფიანი ლექსი ,, დიდ დრუნჩიან დათვზე” აქ, ყველა ასაკის ბავშვმა იცის. ეს როგორც გავიგეთ ნინო მასწავლებლის დამსახურებაა.

სოფლის სკოლას, ლურჯი ფერის ახალი შეღებილი, ერთსართულიანი შენობო წარმოადგენს. ეზო მოწესრიგებული და მოვლილია. შესასვლელი კარი ხისაა. გარემო მყუდრო და მშვიდია. ჩვენი სოფელში სტუმრობის დღე კვირაა, ამიტომ სკოლა ცარიელი გვხვდება.

თაზაქენდში ოჯახები ბაირამის დღესასწაულისთვის ემზადებიან. აცხობენ ტკბილეულს – სამზადისი სახლის წინ გაკეთებულ შეშის საცხობთან მიდის.

,, იმდენ შაქარს და კარაქს ხარჯავენ მაგ ნამცხვრისთვის კი უნდა იყოს გემრიელი” – ამბობს ოჯახის უფროსი ნამიქი, რომელიც საცხობთან მდგარ ქალებს ეხუმრება. ქადების გამოცხობას სოფლის ბავშვებთან ერთად იქვე მჯდარი ძაღლიც ელოდება.

იგი ქადას ჩვენი წყალობით დაეპატრონა.. გასაცილებლად გამოყოლილ ქალებს ერთი ჯამი ქადა უყურადღებოდ დარჩათ.

მასალა, ჩვენს მიერ, თავდაპირველად გამოქვეყნდა დომენზე
http://kvemokartli.ge/index.php?do=fullmod/news&id=112